Een jonge vader gaat met de trein naar zijn vrouw, die voor haar werk in Zuid-Duitsland is. De reis gaat door gebied dat een week eerder door overstromingen geteisterd werd – in een zomer vol rampen, in een jaar van nieuwe records. Hoe moet dat met het jongetje dat naast hem zit? Het is pas zijn derde julimaand. Welke belofte doen ouders hun kind door het een leven te geven? Heeft het bestaansrecht, of het recht niet te bestaan? Bij elk station lijkt een ander toekomstscenario de overhand te krijgen. Tussentijds is een ingenieus geconstrueerde roman over hét vraagstuk van deze tijd, over wat kan komen en wat had kunnen zijn, over angst en hoop. In trefzekere taal maakt Peter Zantingh een abstract thema tot een intiem en menselijk verhaal. Tussentijds is de vierde roman van Peter Zantingh (1983), die naast het schrijverschap werkzaam is bij de weekendkrant van NRC. Zijn vorige roman, Na Mattias, werd getipt door het DWDD-boekenpanel en groeide uit tot een bescheiden bestseller in Duitsland.

Cléofée la souris est une fée voyageuse en quête de bonheur pour tous. A son arrivée dans le royaume d'Avalleria, elle se lance dans une aventure périlleuse. Une réécriture du conte traditionnel de Madame d'Aulnoy.

W. is drie jaar geleden verdwenen. W. is slechts de werkelijkheid. W. zuigt wandelende takken op met een kruimeldief. W. begraaft zijn tranen onder het meer. W. grijnst onoverwinnelijk in de beveiligingscamera. W. schudt zijn hoofd en klimt verder naar beneden. W. knipt de zaklantaarn uit. W. is terug.

Dit is een verhaal over Max, Manon en Noah. Een architect, een jurist, een dochter. Een droomhuis in het gegentrificeerde Borgerhout. Een ogenschijnlijk perfect gezin dat uiteenvalt. Een verhaal over de kleine barsten in het fundament die niemand ooit ziet aankomen, over de deelnemers en toeschouwers van het spel, over hoe de terugwerkende kracht ons niet kan redden. Net echt is een familieroman en spiegelpaleis ineen, waarin Saskia de Coster verhaal en leven op elkaar laat inwerken.

Een zoon gaat op zoek naar zijn stilgevallen moeder, een ambitieuze regisseur kijkt gespannen toe hoe haar debuutfilm wordt ontvangen, een jongen zoekt een vage studievriend op in broeierig Philadelphia. En twee broers trekken naar een onbewoonbaar verklaarde plek waar een raket zal worden gelanceerd met als grote bestemming: nieuw leven. De personages in Passagiers/achterblijvers verlaten hun vertrouwde omgeving en proberen grip te krijgen op de buitenwereld. Ze hebben de neiging zich af te zonderen en zijn zich daar op een vaak pijnlijk geestige manier van bewust. Tegelijk willen ze niets liever dan meedoen, zodat het leven zelf niet door hun vingers glipt. Als geen ander weet Thomas Heerma van Voss in Passagiers/achterblijvers door te dringen tot de essentie van de dralende, verlangende en proberende mens. @Standaardboekhandel

Dat is wat ik me herinner: die o-mond die een grijns werd. Terwijl het gebeurde was het voor Marnix al een grap. Terwijl het zich in realtime afspeelde, ervoer hij het al als de anekdote die hij er straks van kon maken. Als je dat kunt volhouden in het leven, dacht ik, dan ben je onkwetsbaar. @Standaardboekhandel

La radiesthésie, autrefois nommée sourcellerie, est un mode de connaissance et une attention portée à l'élément eau (des corps, des terres, des vents). Son objet est par essence élémentaire car il nous faut de l'eau, absolument – elle nous lie au monde et nous unit les un·e·s aux autres. Alors la sourcellerie s'évertue à en trouver, principalement sous nos pieds, par le biais d'une baguette ou de mains tendues dans une prière renversée vers les puissances souterraines. Regardée à travers nos valeurs positivistes, la sourcellerie semble élusive, invérifiable et devient par conséquent infréquentable. Chloé Pretesacque, en ayant recours à l'anthropologie historique et aux épistémologies queer et féministes, à la fiction et à la poésie, interroge notre esprit avide de certitude. C'est en convoquant le sensuel et le rituel qu'elle introduit un rapport érotique au sujet, transformant celui-ci en source d'émancipation radicale.

In een brief aan haar uitgever legt vertaalster May uit hoe een treffend potloodportret het begin vormde van een verstikkende uitwisseling van woorden met Aline, een jonge vrouw die zich al lijkt te verzoenen met haar nakende dood. Hoe harder May deze Aline probeert te leren kennen, te begrijpen, te redden, hoe meer May met lege handen lijkt te staan. En lege pagina’s. Tosca is een poëtische roman vol onderhuidse spanning over twee vrouwen die verstrengeld raken in een toxische relatie, waarbij de grens tussen feit en fictie flou wordt en waarin steeds twijfelachtiger wordt wie wie parasiteert. Een even zinderend als poëtisch kat-en-muisspel.