Een spectaculaire novelle die zwierig de brug slaat tussen de zestiende en de negentiende eeuw. Hippolyte van Damme ontvreemdt in het jaar 1885 oude brieven van een boekenantiquaar. Het blijken smeekbrieven te zijn van Willem Silvius, een gevangene en voormalig drukker ten tijde van de Beeldenstorm, en ze zijn gericht aan zijn echtgenote. Als feuilletonschrijver, steeds op zoek naar sensationeel leesvoer, meent Hippolyte goud in handen te hebben. Maar dat goud blijkt uiteindelijk slijk, en de gevolgen van zijn kleine misdaad besmeuren al snel de rest van zijn leven. De bekentenis van de diefstal aan zijn minnares Amandine en zijn zwijgen erover tegen zijn vrouw Catharina splijten zijn leven in tweeën. In Willem en mijn wellust sleurt Olyslaegers de lezer mee in dit tragikomische leven, getekend door boekengekte, diefstal en wellust, en vertelt ons tegelijk iets over wat mannen menen te weten over vrouwen.

Antigone in Molenbeek is het prangende relaas van een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar dode broer. Zij wil niets liever dan hem kunnen begraven, maar dat blijkt onmogelijk. Verwijzend naar de bekende tragedie van Sophocles schreef Stefan Hertmans een uiterst actuele, beklemmende en poëtische tekst over medeleven met iemand die helemaal alleen is komen te staan: de zus van een zelfmoordterrorist. Hyena in mijn hoofd Gieren in mijn hoofd Zand in mijn ogen Ik zie een stad in zand verdwijnen Ik had twee broers De ene sloeg de andere De andere mij soms ook En er is niets meer te begraven.

In Dogma neemt een groep studenten zich voor een uiterst controversiële documentaire te maken waarin een van hen zelfmoord zal plegen. De vijf – één vrouw en vier mannen – doen om beurten verslag van de gebeurtenissen tijdens het maken van de documentaire, maar ook van de uitwerking die dit project heeft op hun gedachten en geweten. Hoe dichter de climax nadert, des te prangender de vraag wordt of ze hun plan ook echt gaan uitvoeren. Want gaandeweg veranderen de verhoudingen in de groep op dramatische wijze… @AnneEekhout

Rudolf Herter is een gevierd schrijver. Samen met Maria, de moeder van zijn zoontje Marnix, brengt Herter een bezoek aan Wenen, de stad van zijn Oostenrijkse vader en van Hitler. Tijdens een televisie-interview ontspruit bij hem het idee voor een nieuwe roman. Wat hij wil is Hitler postuum een gefingeerde spiegel voorhouden, ‘waarin we zijn gezicht alsnog te zien krijgen’. Maar als hij na afloop van zijn lezing in de Wiener Nationalbibliothek kennismaakt met het bejaarde echtpaar Ullrich en Julia Falk, van wie hij de volgende dag iets over Hitler verneemt wat niemand weet, blijkt de werkelijkheid absurder dan de auteur kon bedenken. Siegfried (2001) is een roman op eenzame, afgrondelijke hoogte waarin Harry Mulisch met zijn alter ego Rudolf Herter de gelegenheid heeft aangegrepen om zichzelf met de nodige zelfspot ten tonele te voeren. ‘Precies op die nihilistische goddelijkheid moest Hitler aan het slot van de twintigste eeuw nu eens en voorgoed vastgenageld worden, – daarna zou hij geen woord meer aan hem vuilmaken.’

Ons boerenland is morsdood. Nauwelijks meer insecten, nauwelijks meer vogels, nauwelijks meer bodemleven. Landdegradatie. Het komt nu aan op radicale dienstbaarheid aan de aarde, zonder hoop op dankbaarheid of begrip van je medemens.’ Tommy Wieringa is niet alleen bezorgd over het boerenland, hij schrijft met dezelfde urgentie over onze cultuur, onze democratie en onze intellectuele vrijheid. De actualiteit is de aanleiding om zijn pen te scherpen, maar steeds weet hij dieper te raken door brandende kwesties in hun historische context te zien en tegelijk een moreel appel te doen. Wieringa excelleert als columnist, zijn stukken geven een indringende analyse van de ontregelingen van onze tijd en zetten daarmee aan tot verder denken en het zoeken naar oplossingen.

Lisa Weeda reist in opdracht van haar vierennegentigjarige grootmoeder Aleksandra naar Loegansk, op zoek naar het graf van haar oom Kolja, die sinds 2015 is verdwenen. Lisa weet de grenspost van het oorlogsgebied te trotseren en in haar vlucht tuimelt ze terug in de tijd. Ze belandt in het paleis van de Sovjets, waar haar overgrootvader Nikolaj al sinds zijn eigen dood in 1953 wacht op Aleksandra. Na Aleksandra's deportatie in 1942 naar Duitlsand heeft hij haar nooit meer gezien. Samen met Nikolaj dwaalt Lisa door het paleis, dit limbo waar ook Kolja zich schuilhoudt, en wekt ze de geschiedenis van haar Don Kozakken-familie tot leven.