Mei 2007. Het internationale spoorwegstation Bruxelles Midi. Bij gebrek aan echt wereldnieuws kondigen kranten de onsterfelijkheid van het mensdom aan. Volgens een Amerikaanse hoogleraar zal het binnen twee decennia zover zijn. Op deze zonovergoten dag zullen, twintig jaar na hun studententijd en eerste kennismaking in alpinistenkringen, Vincent, Martin, Paul en Lotte elkaar terugzien. Een incident om de Lofoten, boven de poolcirkel, stuurde hun levens op dramatische wijze. Er bestaat echter nog altijd verwarring over wat de stijds precies is voorgevallen, en in de aanloop naar de voorgenomen reünie wordt het verleden voor ieder van de groep in een nieuw en soms ontluisterend perspectief geplaatst. [Quatre amis ont décidé de se retrouver. À vingt ans, étudiants dans la même université, ils partageaient une passion dévorante pour l'alpinisme. Dans la beauté tout insulaire des Lofoten, aux falaises arrachées à la mer, Lotte, la seule femme de la bande cet été-là, est tombée. Elle est aujourd'hui mariée à l'un d'eux, et c'est chez elle qu'ils reviennent. Un voyage au fil duquel le temps passé s'éploie sous le regard de ces hommes de quarante ans, et l'amitié reprend son cours, étrangement inchangée.]

Er is code rood afgekondigd: de laatste dag van februari zal stervenskoud worden. Toch wordt een grote stad overspoeld door toeristen met Peruaanse mutsen en lieden op deelstepjes. Iedereen is in afwachting van die avond, waarop in de gehele stad een illuster feest zal losbarsten.